Denacjonalizacja i prywatyzacja są jednymi z podstawowych warunków rozwoju nowego (demokratycznego) system medialnego. Przez blisko pół wieku systemy medialne Europy Środkowo-Wschodniej były umiejscowione w konkretnej politycznej, instytucjonalnej, ekonomicznej i prawnej strukturze, która uległa zmianie dopiero po upadku komunizmu. Po 1989 roku wierzono, że prywatna własność jest gwarantem wolności prasy. Uważano, że prywatyzacja mediów oznacza mniejszą ich zależność od rządu. Mimo że poglądy polityczne pierwszych niekomunistycznych rządów bardzo się różniły, jednakże rządy te opowiadały się za szybkimi zmianami w prawie własnościowym. Wszystkie gazety i lokalne stacje radiowe zostały sprywatyzowane już w 1990 roku. Wiele nowych prywatnych stacji telewizyjnych i radiowych zaczęło nadawać programy. Jednakże prywatyzacja mediów elektronicznych i prywatyzacja mediów drukowanych to dwie różne sprawy. Do prywatyzacja mediów elektronicznych potrzebny jest innych zestaw regulacji.

Poniższy artykuł jest oparty na rozdziale pracy doktorskiej zatytułowanej Mass Media in the Process of  Transformation in Poland, Hungary and the Czech Republic After the Fall of Communism. Cały artykuł w języku angielskim dostępny poniżej.

Wyka, A.W. (2010) Media Privatization and the Spread of Foreign Ownership in East Central Europe in: (eds.) A. Skerlep, D. Jontes, I. Tomanic Trivundza and M. Turnsek Hancic,  “Media Landscapes in Transition. Changes in Media Systems, Popular Culture andRhetoric of Post-Communist Era”; Slovene Communication Association, Ljubljana, Slovenia, pp 69 – 84.