Co jeszcze musi się wydarzyć, by jeden z najpotężniejszych magnatów medialnych zdecydował się zrezygnować?

Rupert Murdoch nie piastuje stanowiska publicznego, tak jak Christian Wulff, były prezydent Niemiec, ani też Philipp Hildebrand, były już prezes Narodowego Banku Szwajcarskiego. Pozostaje również otwarte pytanie o to, czy Murdoch prawnie odpowiada za być może największy od lat skandal w prasie głównego nurtu.

Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że jest on politycznie i moralnie współodpowiedzialny za nielegalne i systematyczne podsłuchiwanie ponad 6000 telefonów, którego dopuszczali się jego dziennikarze. To już nie jest dyskusja o działaniach pojedynczej „czarnej owcy”, która równie dobrze mogłaby się znaleźć w większości dużych redakcji. Pod okiem Murdocha narodziła się pozbawiona godności, korporacyjna kultura, popychająca dziennikarstwo w nowym, niegodziwym kierunku.

Rzadko zdarzają się tak rażące nadużycia wolności mediów, które w rezultacie tej wolności zagrażają. Kryminalne praktyki w oczywisty sposób wzbudzają bowiem kontrreakcje przejawiające się w chęci ograniczenia swobody działania mediów.

Dlaczego zatem agresywna atmosfera medialnego skandalu nie dotknęła Murdocha w takim stopniu,  jak Wulffa i wielu innych polityków i biznesmenów? W jaki sposób „Hackgate” uniknęło podobnego traktowania przez media? Co więcej, jak Murdoch może mieć śmiałość raczyć Brytyjczyków swoim Sun on Sunday (sukcesora News of the World, zamkniętego miesiące temu)? Dlaczego alarm podnoszony przez media jest tak ograniczony, a sam Murdoch spokojnie mieszka w Londynie, zamiast zaszyć się w ciemnym kącie Australii, pełen wstydu i żalu? Odnoszę wrażenie, że w stosunku do poszczególnych skandali media stosują podwójne standardy. W końcu nie tylko postaci pokroju Wulffa and Hildebranda powinny czuć na plecach ich oddech.

Opublikowano w Die Furche, Nr. 8 / 2012

John Mair/Richard L. Keeble: The Phone Hacking Scandal: Journalism on Trial, Suffolk: Abramis Publ.