Według Charlesa Lewisa i Marka Reading-Smitha z Center for Public Integrity, waszyngtońskiego instytutu specjalizującego się w promowaniu dziennikarstwa śledczego i analizowaniu sprzecznych z etyką zachowań rządu, w ciągu dwóch kilku lat, jakie upłynęły od ataku na World Trade Center, prezydent Bush i członkowie jego gabinetu skłamali w przynajmniej 935 przypadkach (www.publicintegrity.org).

Raport Lewisa i Reading-Smitha odnosi się do „kłamstw wyreżyserowanych na drodze do wojny” i każdemu kto odwiedzi stronę ciężko będzie się oprzeć wrażeniu, że takie oskarżenie jest w pełni udokumentowane. Oczywiście, obecna amerykańska administracja broni swoich wcześniejszych twierdzeń, utrzymując, że były one oparte na raportach tajnych służb. Jednakże w opinii The New York Timesa ostatecznie potwierdzono, że niektóre ze stwierdzeń były sprzeczne z tym, co zawierały raporty.

Szczegółowa dokumentacja przygotowana przez Center for Public Integrity wnosi również wiele do bieżącej debaty na temat manipulowania mediami jako elementu rządowej komunikacji z obywatelami. Zamiast krytykować to naganne zachowanie, dyskurs powinien być naznaczony trochę innym podejściem. Podejściem używanym głównie przez ekonomistów, którzy pytają w jakich społecznych i medialnych warunkach „profesjonalne kłamstwo” powinno być karane. I to wówczas, gdy sprawców złapano na gorącym uczynku, tak jak miało to miejsce w przypadku administracji Busha. To, że powyższe pytanie nie jest tylko zmartwieniem badaczy i naukowców, każdy z nas wie doskonale: to czy ktoś jest zaangażowany w „mały szwindel” czy „mówienie małych kłamstw” jest zależne nie tylko od prawdopodobieństwa bycia przyłapanym, ale także od rodzaju kary, z jaką sprawcy muszą się zmierzyć. Jednak, czynnikiem, który wydaje się ulegać zmianie jest wpływ publicznych zarzutów wobec takiego nagannego zachowania. Podczas gdy prezydent Nixon i prezydent Johnson musieli odejść z urzędu po serii krytycznych relacji w mediach, tak prezydent Bush spotyka się ze znacznie mniejsza krytyką.