Schweizer Journalist, 8+9 2008
Jak badacze nauki o komunikowaniu i badacze nauk biomedycznych komunikują się z mediami?
To pytanie zadała w swojej pracy magisterskiej, zatytułowanej „Profesorowie nauki o mediach”, Leoni Klump. Autorka skupiła się na garstce badaczy komunikowania, których głosy można często usłyszeć w mediach *. Zgodnie z przypuszczeniami, wyniki analizy okazały się otrzeźwiające.
Ponieważ badacze wykazują niejednoznaczne nastawienie do mediów i ich publiczności, pozostaje więcej miejsca na poprawę.
Ponieważ badacze wykazują niejednoznaczne nastawienie do mediów i ich publiczności, pozostaje więcej miejsca na poprawę.
Badanie porównawcze pokazuje wyraźnie, że badacze nauk biomedycznych, w przeciwieństwie do opinii publicznej, wykazują raczej pozytywne nastawienie, gdy są proszeni przez dziennikarzy o wypowiedź. Być może badacze komunikowania mogliby się niejednego od biomedyków nauczyć na temat tego, jak postępować z mediami.
Międzynarodowe studium skupiło się na epidemiologach i badaczach komórek roślinnych z krajów o najwyższych nakładach na rozwój i badania – Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Japonii i USA – i przeanalizowało ich interakcje z mediami. Pomimo faktu, że naukowcy z dziedziny medycyny wykazują pozytywne nastawienie w relacjach z mediami, to dziewięciu na dziesięciu badaczy, którzy regularnie wypowiadają się dla mediów, narzekało na „ryzyko niepoprawnego cytowania”, zaś ośmiu na dziesięciu skrytykowało „nieprzewidywalność dziennikarzy”.
Wyniki te niezbyt dokładnie odzwierciedlają późniejszą chwałę. Raczej wzmacniają fakt, że dziennikarze naukowi są czymś więcej niż rzecznikami wspólnoty naukowców.
Według Hansa Petera Petersa z Centrum Naukowego Juelich, jednego z inicjatorów studium, regularne kontakty z mediami są dzisiaj jednym z obowiązków uznanych naukowców. Najprawdopodobniej, jeśli miałyby o tego zależeć ich pozycje, badacze komunikowania zaczęliby się w końcu kompetentnie komunikować z mediami…
Międzynarodowe studium skupiło się na epidemiologach i badaczach komórek roślinnych z krajów o najwyższych nakładach na rozwój i badania – Niemiec, Francji, Wielkiej Brytanii, Japonii i USA – i przeanalizowało ich interakcje z mediami. Pomimo faktu, że naukowcy z dziedziny medycyny wykazują pozytywne nastawienie w relacjach z mediami, to dziewięciu na dziesięciu badaczy, którzy regularnie wypowiadają się dla mediów, narzekało na „ryzyko niepoprawnego cytowania”, zaś ośmiu na dziesięciu skrytykowało „nieprzewidywalność dziennikarzy”.
Wyniki te niezbyt dokładnie odzwierciedlają późniejszą chwałę. Raczej wzmacniają fakt, że dziennikarze naukowi są czymś więcej niż rzecznikami wspólnoty naukowców.
Według Hansa Petera Petersa z Centrum Naukowego Juelich, jednego z inicjatorów studium, regularne kontakty z mediami są dzisiaj jednym z obowiązków uznanych naukowców. Najprawdopodobniej, jeśli miałyby o tego zależeć ich pozycje, badacze komunikowania zaczęliby się w końcu kompetentnie komunikować z mediami…
*Notka od autora: autor tekstu był jednym spośród ankietowanych badaczy nauki o komunikowaniu.
Źródło:
Źródło:
Leoni Klump, “Die Medienprofessoren. Die Wissenschaftler der massenmedialen Öffentlichkeit – und ihr Verhältnis zur massenmedialen Öffentlichkeit”, praca magisterska, Uniwersytet w Munsterze, 2008
Hans Peter Peters et al., “Interactions with the Mass Media”, w: Science, vol. 321, 11 July 2008
